วาทกรรมโฆษณาชวนเชื่อ ว่าวะฮบียตัดสินอุลามาอฺยุคก่อนว่าหลงทาง

วาทกรรมโฆษณาชวนเชื่อ ว่าวะฮบียตัดสินอุลามาอฺยุคก่อนว่าหลงทาง

ราชสีห์ ผู้ภักดีของแผ่นดิน
12 ชม.
วาฮาบี กล้าที่จะตัดสินอุลามะก่อนๆ ว่า หลงทางเเละประณามคนที่ตามบรรดาอุลามะ ว่า ผิด เเละมักถามให้เลือกว่า จะตามอัลกุรอ่าน เเละฮาดิษ หรือ อุลามะ?
การให้ตัวเลือกดังกล่าวเป็นความโง่ของการสร้างคำถามขึ้นมา เพราะได้เเยกร่างนักปราชญ์ ออกจากคุณสมบัติของความเป็น "ปราชญ"์ ....
ระดับท่านอีหม่ามอันนาวาวีย์ รอฮิมาฮุลลอฮ ผู้ที่มีฉายาระดับ " อัลฮาฟิส" ซึ่งจำฮาดิษ มากกว่า ๑๐๐,๐๐๐ ฮาดิษ ทั้งมีความรู้ด้านมาตัน ( คำฮาดิษ) รู้ทั้งสายรายงาน อิสนาด เเละมีความรู้เกี่ยวกับผู้รายงาน ความน่ายึดถือ ประวัติต่างๆ ด้วยสายรายงานทีหลากหลาย เเละสามารถอธิบายได้อย่างละเอียด...
อุลามะระดับนี้ ยังมีนักวิชาการปัจจุบันไปวิจารณ์ อุลามะอื่นระดับนี้ เช่น ท่านอีหม่าม อัศซะฮาบีย์ ทานอิบนุคุซัยมะห์ ท่านอิบนุเญาซีย์ ท่านคอฏิป อัลบัฆดาดีย์ เเละท่านอืนๆ
@@@@

ข้างต้นใช้อคตินังเทียนโกหกและปรักปรำว่า คนที่ตนเองอุปโลกน์ให้เป็นวะฮบีย์ ไม่ตามอุลามาอฺ ไม่เอาอุลามาอฺ และร้ายไปกว่านั้นมายัดเยียดข้อหาว่า วะฮบีย์ ว่า กล่าวหาว่าอุลามาอฺหลงทาง

คนที่ใช้นามแฝงว่า ราชสีห์ ผู้ภักดีของแผ่นดิน แห่งท่าศาลา นครศรีธรรมราช ยังแยกไม่ออกระหว่างสถานะของรอรอซูลของอัลลอฮ และสถานะของอุลามาอ 
.......
ขอเรียนพี่น้องผู้อ่านที่เคารพว่า

ท่านรอซูลุลลอฮ ศอ็ลฯ คือ ผู้ที่ได้รับการปกป้องจากความผิดในเรื่องของศาสนา เพราะอัลลอฮตาอาลายืนยันว่า

وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى (النجم/3-4)
“และเขามิได้พูดตามอารมณ์ อัล-กุรอานมิใช่อื่นใดนอกจากเป็นวะฮีย์ที่ถูกประทานลงมา

หม่ามอิบนุกะษีร (ร.ฮ) อธิบายว่าว่า
وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى ) أَيْ : مَا يَقُولُ قَوْلًا عَنْ هَوًى وَغَرَضٍ ، ( إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى ) أَيْ : إِنَّمَا يَقُولُ مَا أُمِرَ بِهِ ، يُبَلِّغُهُ إِلَى النَّاسِ كَامِلًا مُوَفَّرًا مِنْ غَيْرِ زِيَادَةٍ وَلَا نُقْصَانٍ
(และเขามิได้พูดตามอารมณ์) หมายถึง สิ่งที่เขามิได้พูดคำพูดใด ที่มาจากอารมณ์ และการเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน (มันมิใช่อื่นใดนอกจากเป็นวะฮีย์ที่ถูกประทานลงมา) หมายความว่า ความจริง เขาพูดในสิ่งที่ถูกบัญชา ด้วยมัน ,เขาถูกให้นำมันไปเผยแพร่แก่มนุษย์ อย่างสมบูรณ์ ครบถ้วน โดยปราศจากการเพิ่มเติม และทำให้บกพร่อง- ตัฟสีรอิบนุกะษีร 7/443
ชัยคุลอิสลาม อิบนุตัยมียะฮ (ร.ฮ) กล่าวว่า

فَإِنَّ الْآيَاتِ الدَّالَّةَ عَلَى نُبُوَّةِ الْأَنْبِيَاءِ دَلَّتْ عَلَى أَنَّهُمْ مَعْصُومُونَ فِيمَا يُخْبِرُونَ بِهِ عَنْ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ فَلَا يَكُونُ خَبَرُهُمْ إلَّا حَقًّا وَهَذَا مَعْنَى النُّبُوَّةِ وَهُوَ يَتَضَمَّنُ أَنَّ اللَّهَ يُنَبِّئُهُ بِالْغَيْبِ وَأَنَّهُ يُنَبِّئُ النَّاسَ بِالْغَيْبِ وَالرَّسُولُ مَأْمُورٌ بِدَعْوَةِ الْخَلْقِ وَتَبْلِيغِهِمْ رِسَالَاتِ رَبِّهِ .

เพราะแท้จริง บรรดาอายะฮต่างๆ แสดงบอกถึง การเป็นนบีของบรรดานบี มันแสดงบอกว่าแท้จริงพวกเขา ได้รับการคุ้มครอง ในสิ่งที่พวกเขาบอกด้วยมัน จากอัลลอฮ ผู้ทรงสูงส่งและทรงเลิศยิ่ง ดังนั้น การบอกเล่าของพวกเขา จะไม่ปรากฏนอกจาก เป็นความจริง และนี่คือความหมายของอันนุบูวะฮ(การเป็นศาสดา) และมัน ประกอบด้วย การที่อัลลอฮ ทรงแจ้งให้เขารู้เกี่ยวกับสิ่งพ้นญานวิสัย(อัลฆัยบฺ)และเขาได้แจ้งให้มนุษย์รู้ เกี่ยวกับสิ่งพ้นญานวิสัย และรอซูล คือผู้ที่ถูกบัญชาให้เรียกร้องเชิญชวนมัคลูค และเผยแพร่บรรดาสาส์นแห่งพระผู้อภิบาลของเขาให้ถึงไปยังพวกเขา- มัจญมัวะฟะตาวา เล่ม 18 หน้า 6

.........
สรุปคือ บรรดานบีและรอซูล นั้น สิ่งที่พวกเขาสอนเกี่ยวกับเรื่องศาสนานั้น ได้รับการคุมครองจากอัลลอฮ จากความผิดพลาด

ส่วนบรรดานักปราชญ แม้จะอยู่ในระดับมุจญตะฮิด ก็ตาม ย่อมมีผิด มีถูก มีการผิดพลาด

ก่อนที่จะผูกขาดกับมัซฮับหนึ่งมัซฮับใด หรือปราชญคนหนึ่งคนใดเป็นเฉพาะ หรือคลั่งใคล้อุลามาอแบบหูหนวกตาบอดและเลยเถิดนั้น ต้องถามตัวเองว่า "มุจญะฮตะฮิดมะอฺศูมใหม มุจญตะฮิดมีผิดพลาดใหน ถ้ายังไม่มีคำตอบ โปรดอ่านและศึกษาหะดิษต่อไปนี้
حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ يَزِيدَ الْمُقْرِئُ الْمَكِّيُّ حَدَّثَنَا حَيْوَةُ بْنُ شُرَيْحٍ حَدَّثَنِي يَزِيدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْهَادِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ بْنِ الْحَارِثِ عَنْ بُسْرِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ أَبِي قَيْسٍ مَوْلَى عَمْرِو بْنِ الْعَاصِ عَنْ عَمْرِو بْنِ الْعَاصِ أَنَّهُ سَمِعَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ إِذَا حَكَمَ الْحَاكِمُ فَاجْتَهَدَ ثُمَّ أَصَابَ فَلَهُ أَجْرَانِ وَإِذَا حَكَمَ فَاجْتَهَدَ ثُمَّ أَخْطَأَ فَلَهُ أَجْرٌ
คำแปลตัวบท
จากอัมริน บิน อัลอาศ ว่าแท้จริงเขาได้ยินรซูลุลลอฮ ศอ็ลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัมกล่าวว่า "เมื่อผู้พิพากษาได้ตัดสิน แล้วเขาได้ทำการวินิจฉัย (อย่างเต็มความสามารถ) แล้วเขาได้(ตัดสิน)ถูกต้อง เขาก็จะได้รับการตอบแทนผลบุญสองเท่า และเมื่อเขาได้ตัดสิน แล้วเขาได้ทำการวินิจฉัย (อย่างเต็มความสามารถ) แล้วผิดพลาด เขาก็ได้รับการตอบแทนผลบุญหนึ่งเท่า - รายงานโดย อัลบุคอรี บทที่ 97 กิตาบุลเอียะติศอม
……….

หะดิษข้างต้นเป็นหลักฐานแสดงว่า การอิจญติฮาด(การวินิจฉัยอย่างเต็มความสามารถเพื่อให้ได้มาซึ่งหุกุม)นั้น มีการผิดพลาด และ ถูกต้อง

อิหม่ามอิบนุกุดามะฮ(ขออัลลอฮเมตตาต่อท่าน) กล่าวว่า

والحق في قول واحد من المجتهدين ومن عداه مخطئ، سواء كان في فروع الدين أو أصوله

และความถูกต้องนั้น อยู่ในคำพูดของคนหนึ่งคนใดจากบรรดามุจญตะฮิดและผู้ที่อยู่นอกเหนือจากเขานั้น เป็นผู้ที่ผิดพลาด ไม่ว่า ในเรื่องข้อปลีกย่อยของศาสนาหรือรากฐานของศาสนาก็ตาม – เราเฎาะตุลนาซีร หน้า 193

..................
บรรดาผู้รู้นั้น ไม่อยู่ในฐานมะอศูม เพราะฉะนั้น การวินิจฉัยของเขา ความเห็นของเขา ยอมมีผิดมีถูก 
อิหม่ามมาลิก กล่าวว่า
كل أحد يؤخذ من قوله ويرد إلا صاحب هذا القبر

ทุกคน คำพูดของเขาจะถูกเอามาปฏิบัติและถูกตีกลับ ยกเว้น เจ้าของหลุมศพนี้ (หมายถึงรซูลุลลอฮ) – ดู มะกอศิดุลหะสะนะฮ ของอัสสะคอวีย์ หะดิษหมายเลข 815

خْبَرَنَا أَخْبَرَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحَافِظُ ، ثنا أَبُو زَكَرِيَّا يَحْيَى بْنُ مُحَمَّدٍ الْعَنْبَرِيُّ ، ثنا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ السَّلامِ بْنِ بَشَّارٍ ، ثنا يَحْيَى بْنُ يَحْيَى ، أنبا حَمَّادُ بْنُ زَيْدٍ ، عَنِ الْمُثَنَّى بْنِ سَعِيدٍ ، رَدَّهُ إِلَى أَبِي الْعَالِيةِ ، قَالَ : قَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ : " وَيْلٌ لِلأَتْبَاعِ مِنْ عَثَرَاتِ الْعَالِمِ " ، قِيلَ : وَكَيْفَ ذَلِكَ يَا ابْنَ عَبَّاسٍ ؟ قَالَ : " يَقُولُ الْعَالِمُ مِنْ قَبْلِ رَأْيِهِ ، ثُمَّ يَسْمَعُ الْحَدِيثَ عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَيَدَعُ مَا كَانَ عَلَيْهِ
คำแปลตัวบท
อิบนุอับบาสกล่าวว่า " ความวิบัติ จะประสบแก่ ผู้ที่ตามความผิดพลาดของผู้รู้ มีผู้กล่าวแก่อิบนุอับบาสว่า ทำไมจึงเป็นเช่นดังกล่าวนั้นโอ้อิบนุอับบาส ? เขากล่าวว่า "ผู้รู้กล่าว ที่มาจากความเห็นของเขา ต่อมาเขาได้ยินหะดิษ จากนบี ศอ็ลฯ แล้วเขาก็ได้ละทิ้ง สิ่ง(ทัศนะ)ที่เขาเคยอยู่บนมัน - อัลมัดคอ็ล อิลาสุนัน

อัลกุบรอลิลอัลบัยฮะกีย หะดิษหมายเลข 677 เรื่อง بَابُ مَا يُخْشَى مِنْ زَلَّةِ الْعَالِمِ فِي الْعِلْمِ
...................

ความหมายคือ ตามทัศนะที่ผิดปราชญ์ของผู้รู้ ต่อมาผู้รู้พบหะดิษเขาก็ปฏิบัติตามหะดิษ แต่คนที่ตามยังคงตามในสิ่งที่ผิดพลาดอยู่นี่คืออันตรายของการยึดผู้รู้แบบหูหนวตาบอด ขาดสติ

.......
สำหรับ การวิจารณ์ทัศนะต่างๆของนักปราชญว่ามีความผิดพลาด หรือ ไม่ตรงกับหะดิษเศาะเฮียะ หรือไม่มีหลักฐาน มันเป็นเรื่องปกติทางวิชาการ และไม่ได้หมายความว่า เป็นการกล่าวหาว่านักวิชาการคนนั้นคนนี้หลงผิด ตามที่นาย ราชสีห์ ผู้ภักดีของแผ่นดิน มโน และนังเทียนใส่ร้ายว่าวะฮบีย์กล่าวหาอุลามาว่าหลงผิด

والله أعلم بالصواب
อะสัน หมัดอะดั้ม
5/7/60