ข้อแตกต่างระหว่างการถ่ายทอดความรู้เอาค่าตอบแทนกับการทำอิบาดะฮที่เป็นหน้าที่เฉพาะผู้ปฏิบัติ

ข้อแตกต่างระหว่างการถ่ายทอดความรู้เอาค่าตอบแทนกับการทำอิบาดะฮที่เป็นหน้าที่เฉพาะผู้ปฏิบัติ

อาชาอีเราะห์มะตุรีดี อะลิ้ฮัก •
.........
ประเด็นอยู่ทีว่า ทำไหม ชนกลุมนี้(วะฮาบี) เวลาละหมาดมัยยิต ไม่เอาค่าตอบแทน
แต่พอสอนศาสนา สิ่งๆแรกทีเขาถาม ค่าจ้างละเท่ารั้ย ทำไหม
ทีตรงนี้ วะฮาบีไม่เอาผลบุญละครับ นบีเค่ยกล่าวว่า
มันผู้ใดชี้ ในแนวทางทีดี เขาผู้นั้น ยอดจะได้รับ ผลบุญ เท่าๆกับคนทีทำมัน 
ปัจจุบัน มีแค่ ปอเนาะเก่าแก่ ทียังทำกันได้ นอกนั้น เพือ..... เพ่
@@@@@
ข้างต้นคือ ส่วนหนึ่ง ของปัญหาในสังคมมุสลิมทุกวันนี้ คือ ไม่รู้ ชอบและฟิตนะฮใส่คนที่เห็นต่างด้วยการนั่งเทียนกล่าวหาตามอารมณ์นัฟซู ปราศจากความเข้าใจในศาสนา
การเอาการสอนศาสนา มาเทียบกับการปฏิบัติอิบาดะฮ เพื่อเป็นข้ออ้างในการที่จะรับค่าตอบแทน รับซองในการละหมาดญะนาซะฮ เป็นการคิดแต่จะเอาโดยไม่รู้จักแยกแยะ
อิหม่ามอัลกุรฏุบีย์(ร.อ)กล่าวว่า

وأجاز أخذ الأجرة على تعليم القرآن مالك والشافعي وأحمد وأبو ثور وأكثر العلماء؛ لقوله عليه السلام في حديث ابن عباس حديثِ الرُّقْيَة: " إن أحقَّ ما أخذتم عليه أجراً كتابُ الله " أخرجه البخاري، وهو نصٌّ يرفع الخلاف، فينبغي أن يعوّل عليه .
และ มาลิก,ชาฟิอี,อะหมัด,อบูษูร และบรรดาอุลามาอฺส่วนมาก อนุญาตให้เอาค่าจ้างสอนอัลกุรอ่าน เพราะคำกล่าวของท่านนบี ศอ็ลฯ คืใน หะดิษอิบนุอับบาส – คือหะดิษรุกยะฮ (โดยท่านนบีกล่าวว่า) “แท้จริงสิ่งที่พวกท่านสมควรจะเอาค่าตอบแทนบนมันคือ คัมภีร์ของอัลลอฮ” –บันทึกโดย บุคอรี และมันคือ ตัวบท(หลักฐาน) ที่ขจัดข้อขัดแย้ง ดังนั้นสมควรที่จะสนับสนุนบบมัน
............

อิหม่ามอัลกุฏุบีย์ ได้กล่าวถึงทัศนะ ของผู้ที่อนุญาตให้เอาค่าตอบแทนในการสอนอัลกุรอ่านได้ โดยยึดหลักฐานหะดิษรุกยะฮ และกล่าวว่า เป็นหลักฐานหรือตัวบทที่ขจัดการขัดแย้ง สมควรที่จะสนับสนุนทัศนะนี้

และอิหม่ามอัลกุรฏุบีย์ กล่าวว่า

وأما ما احتج به المخالف من القياس على الصلاة والصيام فاسد لأنه في مقابلة النص ثم إن بينهما فرقانا وهو أن الصلاة والصوم عبادات مختصة بالفاعل وتعليم القرآن عبادة متعدية لغير المعلم فتجوز الأجرة على محاولته النقل كتعليم كتابة القرآن

สำหรับ สิ่งที่ผู้เห็นต่าง(คือเห็นว่าไม่อนุญาตให้เอาค่าตอบแทน) ได้ยึดเป็นข้ออ้าง ด้วยมันจากการกิยาส(การเทียบ) กับการละหมาดและการถือศิลอดนั้น คือความเป็นโมฆะ เพราะแท้จริง มันอยู่ในการการขัดแย้งกับตัวบท(หลักฐาน) หลังจากนั้น แท้จริง ระหว่างมันทั้งสองนั้น มีความแตกต่าง และมันคือ แท้จริงการละหมาด,และการถือศีลอดนั้น คือ บรรดาอิบาดะฮที่ ถูกเจาะจงกับผู้ที่ปฏิบัติ และการสอนอัลกุรอ่านนั้น คือ สิ่งที่เกี่ยวข้องกับอื่นจากผู้ที่สอน เพราะฉะนั้น การเอาค่าตอบแทน เป็นที่อนุญาต บนการทุ่มเทความพยายามของเขา คือ การถ่ายทอด(ความรู้) เช่นการสอนการเขียนอัลกุรอ่าน -ดู ตัฟสีรอัลญาเมียะลิอะหกามอัลกุรอ่าน เล่ม 2 หน้า 12-13
................
เพราะฉะนั้น จะเอาการสอนวิชาความรู้ ไปเทียบกับ การทำอิบาดะฮที่เฉพาะเจาะจง เช่น การละหมาด การถือศีลอด ที่เจาะจงกับผู้ปฏิบัติไม่ได้ กล่าวคือ การสอน คือ งานที่ผู้ปฏิบัติถ่ายทอดให้กับผู้เรียน อนุญาตให้เอาค่าตอบแทนสำหรับการอุทิศตนทำงานของเขาให้แก่ผู้อ่น ส่วนอิบาดะฮที่เฉพาะ มันเป็นหน้าที่ส่วนตัวของเขา เช่น ละหมาดฟัรดู หรือละหมาดญานาซะฮ เขาจะเอาค่าตอบแทนไม่ได้
والله أعلم بالصواب
อะสัน หมัดอะดั้ม
5/5/60